सोबत कुणी राहत नाही
सरणावर पडतो आपण तेव्हा
गर्दी लोकांची मावत नाही
जगता जगता आयुष्य
एकटे आपण पडतो आहे
मेल्यावर आपलाच माणूस
कावळ्याला घास टाकतो आहे
कुणा का सांगाव्या
आपल्या मनाच्या व्यथा
सगळे त्यांच्या विश्वात मग्न
आपली होते फक्त एक कथा
आयुष्यभर माझं माझं केलं
अख्खं जग दाहक झालं
सरणावर पडलो मी जेव्हा
सर्व काही मातीत गेलं
No comments:
Post a Comment